Tukaj se srbske paravojaške eno pritožujejo da JNA ni naredila več in potrjujejo de-fakto prevlado JNA v tistem času na Vukovarskem bojišču (kar si dal gor so slike "čiščenja", kjer pa so res bili glavni "prostovoljci".
U toku hadezeovske pripreme za „konačno rešenje“ srpskog pitanja u Vukovaru (produžetak „konačnog rešenja“ iz Drugog svetskog rata) kojim je rukovodio Merčep u junu mesecu 1991. g. u grad ulaze hrvatsko-ustaški gardisti (ZNG) i redarstvenici (MUP) i od tada važi režim propusnica za ulazak u grad. Vukovarskim Srbima nije dozvoljavano da grad napuste jer su po Merčepovim planovima trebali da odigraju ulogu živog štita u planiranim borbama protiv JNA. U avgustu mesecu je hrvatski Krizni štab Slavonije i Baranje proglasio grad Vukovar za najistureniju tačku odbrane nove i samoproklamovane hrvatske nezavisne države koja u to vreme nije bila međunarodno priznata, što æe reæi da je u okvirima međunarodnog prava SFRJ još uvek postojala. U Vukovaru je od početka avgusta faktički sva vlast prešla u ruke HDZ (Marin Vidiæ) koja je kontrolisala sve javne medijske servise. To je bila posledica odluke da se raspusti legalno izabrana Skupština opštine Vukovara i njeno Izvršno veæe, a koja je doneta 24. jula nakon posete gradu od strane tri vodeæa hrvatska vrhovnika – Franje Tuđmana, Vladimira Šeksa i ministra odbrane Gojka Sušaka. Tako je političkim pučem HDZ smenila vlast u gradu i od izborno poražene stranke postala vladajuæa.
Za vreme svih ovih događaja neutralnost JNA se može okarakterisati kao direktnom izdajom državnih interesa pa i kao davanje zelenog svetla hadezeovskim formacijama da sprovedu etničko čišæenje u pojedinim krajevima Istočne Slavonije i Zapadnog Srema. Objašnjenja generala Veljka Kadijeviæa (pola Hrvat koji je sebe smatrao Jugoslovenom) u svojim memoarima ostaju krajnje neuverljiva. Samo da se potsetimo još jedanput da su upravo oklopni transporteri JNA iz vukovarske kasarne spasili hrvatske redarstvenike iz Borovog Sela 2. maja, da JNA nije bukvalno prstom mrdnula kada su sprovedene akcije etničkog čišæenja Srba u Borovom Naselju 4. jula i Lužici 25. jula 1991. g. Vrlo verovatno bi JNA i dalje ostala „statusno neutralna“ da nije bila i sama direktno napadnuta od strane hrvatskih oružanih snaga slično kao i u slučajevima u Varaždinu (2. maja), Vinkovcima (11.−26. septembra) i Zagrebu (17. novembra).
Vukovarska kasarna JNA je po prvi put napadnuta 20. avgusta 1991. g. da bi ubrzo nakon toga bila stavljena pod blokadu. JNA se konačno odlučila da upotrebi vatru tek kada je 25. avgusta pucano na jedno od njenih vozila. I tada se dogodilo nešto sasvim nerazumljivo i neobjašnjivo: JNA koja je faktički preuzela kontrolu nad čitavim gradom ubrzo se u sporazumu sa lokalnim (nelegalnim) hrvatskim vlastima povlači sa ulica u svoje kasarne i time samu sebe stavlja u zamku obzirom da su hrvatske formacije odmah otpočele sa blokadom i bombardovanjem kasarni. JNA se tada obratila Evropskoj zajednici da posreduje u deblokadi kasarni kako regularna jugoslovenska armija ne bi morala da preduzima silu radi njihove deblokade (zamislite da se američka armija u Avganistanu obrati Savetu bezbednosti UN da posreduje u deblokadi njihovog vojnog kampa koji je pod blokadom Talibana!). I tada faktički dolazi do sinhronizovane akcije Brisela (u stvari Berlina) i Zagreba: Brisel ne daje nikakav odgovor na ponuđeno posredništvo ali zato Zagreb donosi odluku 14. septembra da se na čitavom prostoru (međunarodno nepriznate) Republike Hrvatske napadnu sve kasarne JNA što u prevodu znači objavu rata oružanim formacijama (međunarodno priznate) SFRJ.
JNA je otpočela akciju oslobađanja svojih kasarni i grada Vukovara 25. avgusta, a istu završila uz pomoæ srpskih dobrovoljaca 18. novembra. Odbrana grada je slomljena 16. novembra, a grad potpuno oslobođen dva dana kasnije. Hrvatske snage odbrane Vukovara su brojale i do 8.000 boraca pod oružjem (iako zvanična hrvatska (h)istoriografija barata sa ciframa od 1.300 do 2.000), a snage JNA, po hrvatskim izvorima, između 35.000 i 40.000. U zvaničnim hrvatskim statistikama se može naæi podatak da je u toku „Vukovarske operacije“ poginulo ukupno 1.712 lica u gradu od toga 182 hrvatska policajca i vojnika (mada nezvanični hrvatski izvori navode cifru od oko 400 poginulih hrvatskih bojovnika). Srpska strana navodi da je u gradu poginulo oko 1.000 hrvatskih gardista. Što se tiče srpskih gubitaka, hrvatska strana navodi brojku od 6.000 do 8.000 dok srpska strana tvrdi da broj poginulih srpskih vojnika i oficira iznosi 1.800.
Hrvatski bojovnici su napuštali Vukovar tri dana od 16. do 18. novembra. Nakon ulaska u grad JNA je svim stanovnicima dala dve moguænosti: ili odlazak u Hrvatsku ili odlazak u Srbiju (sam Arkan je na gornjespomenutom dokumentarnom filmu tvrdio da su njegovi „tigrovi“ predali 2.000 Vukovarčana JNA). Bilo je mnogo slučajeva deljenja porodica po etničkoj liniji po pitanju odabira prve ili druge ponuđene alternative. Sve u svemu, epilog „Vukovarske operacije“ je bio taj da je iz grada evakuisano oko 12.000 stanovnika i uhapšeno oko 600 hrvatsko-ustaških zengi.
Na kraju se mora napomenuti da je jedan od glavnih razloga za „Vukovarsku operaciju“ iz 1991. g. bio i ideološke prirode obzirom da je za tadašnju partizanštinu na vlasti u Beogradu (SPS−JUL) grad Vukovar bio simbol Komunističke partije Jugoslavije – grad u kome je partija pod tim imenom faktički i osnovana (tj. preimenovana dotadašnja SRPJ(k)) na njenom Drugom kongresu održanom od 20. do 25. juna 1920. g. kada je donet i novi (boljševički) program partije. Prema tom programu, jugokomunisti se bore za stvaranje sovjetske republike, do koje se dolazi „pomoæu diktature proletarijata u obliku sovjetske vlasti“ po primeru boljševika u Rusiji. Naravno, činjenicu da je grad bio pod opsadom od strane JNA koja je i dalje koristila boljševička obeležja, ustašoidna vlast u Zagrebu je umela da maksimalno iskoristi u propagandne svrhe na Zapadu i na kraju predstavi (a Zapadu nije bilo mnogo teško da to olako prihvati) čitav rat na prostoru Brozove Velike Hrvatske kao borbu zapadne demokratije protiv istočnog boljševizma (i četništva „crvenog vojvode“
.
U toku hadezeovske pripreme za „konačno rešenje“ srpskog pitanja u Vukovaru (produžetak „konačnog rešenja“ iz Drugog svetskog rata) kojim je rukovodio Merčep u junu mesecu 1991. g. u grad ulaze hrvatsko-ustaški gardisti (ZNG) i redarstvenici (MUP) i od tada važi režim propusnica za ulazak u grad. Vukovarskim Srbima nije dozvoljavano da grad napuste jer su po Merčepovim planovima trebali da odigraju ulogu živog štita u planiranim borbama protiv JNA. U avgustu mesecu je hrvatski Krizni štab Slavonije i Baranje proglasio grad Vukovar za najistureniju tačku odbrane nove i samoproklamovane hrvatske nezavisne države koja u to vreme nije bila međunarodno priznata, što æe reæi da je u okvirima međunarodnog prava SFRJ još uvek postojala. U Vukovaru je od početka avgusta faktički sva vlast prešla u ruke HDZ (Marin Vidiæ) koja je kontrolisala sve javne medijske servise. To je bila posledica odluke da se raspusti legalno izabrana Skupština opštine Vukovara i njeno Izvršno veæe, a koja je doneta 24. jula nakon posete gradu od strane tri vodeæa hrvatska vrhovnika – Franje Tuđmana, Vladimira Šeksa i ministra odbrane Gojka Sušaka. Tako je političkim pučem HDZ smenila vlast u gradu i od izborno poražene stranke postala vladajuæa.
Za vreme svih ovih događaja neutralnost JNA se može okarakterisati kao direktnom izdajom državnih interesa pa i kao davanje zelenog svetla hadezeovskim formacijama da sprovedu etničko čišæenje u pojedinim krajevima Istočne Slavonije i Zapadnog Srema. Objašnjenja generala Veljka Kadijeviæa (pola Hrvat koji je sebe smatrao Jugoslovenom) u svojim memoarima ostaju krajnje neuverljiva. Samo da se potsetimo još jedanput da su upravo oklopni transporteri JNA iz vukovarske kasarne spasili hrvatske redarstvenike iz Borovog Sela 2. maja, da JNA nije bukvalno prstom mrdnula kada su sprovedene akcije etničkog čišæenja Srba u Borovom Naselju 4. jula i Lužici 25. jula 1991. g. Vrlo verovatno bi JNA i dalje ostala „statusno neutralna“ da nije bila i sama direktno napadnuta od strane hrvatskih oružanih snaga slično kao i u slučajevima u Varaždinu (2. maja), Vinkovcima (11.−26. septembra) i Zagrebu (17. novembra).
Vukovarska kasarna JNA je po prvi put napadnuta 20. avgusta 1991. g. da bi ubrzo nakon toga bila stavljena pod blokadu. JNA se konačno odlučila da upotrebi vatru tek kada je 25. avgusta pucano na jedno od njenih vozila. I tada se dogodilo nešto sasvim nerazumljivo i neobjašnjivo: JNA koja je faktički preuzela kontrolu nad čitavim gradom ubrzo se u sporazumu sa lokalnim (nelegalnim) hrvatskim vlastima povlači sa ulica u svoje kasarne i time samu sebe stavlja u zamku obzirom da su hrvatske formacije odmah otpočele sa blokadom i bombardovanjem kasarni. JNA se tada obratila Evropskoj zajednici da posreduje u deblokadi kasarni kako regularna jugoslovenska armija ne bi morala da preduzima silu radi njihove deblokade (zamislite da se američka armija u Avganistanu obrati Savetu bezbednosti UN da posreduje u deblokadi njihovog vojnog kampa koji je pod blokadom Talibana!). I tada faktički dolazi do sinhronizovane akcije Brisela (u stvari Berlina) i Zagreba: Brisel ne daje nikakav odgovor na ponuđeno posredništvo ali zato Zagreb donosi odluku 14. septembra da se na čitavom prostoru (međunarodno nepriznate) Republike Hrvatske napadnu sve kasarne JNA što u prevodu znači objavu rata oružanim formacijama (međunarodno priznate) SFRJ.
JNA je otpočela akciju oslobađanja svojih kasarni i grada Vukovara 25. avgusta, a istu završila uz pomoæ srpskih dobrovoljaca 18. novembra. Odbrana grada je slomljena 16. novembra, a grad potpuno oslobođen dva dana kasnije. Hrvatske snage odbrane Vukovara su brojale i do 8.000 boraca pod oružjem (iako zvanična hrvatska (h)istoriografija barata sa ciframa od 1.300 do 2.000), a snage JNA, po hrvatskim izvorima, između 35.000 i 40.000. U zvaničnim hrvatskim statistikama se može naæi podatak da je u toku „Vukovarske operacije“ poginulo ukupno 1.712 lica u gradu od toga 182 hrvatska policajca i vojnika (mada nezvanični hrvatski izvori navode cifru od oko 400 poginulih hrvatskih bojovnika). Srpska strana navodi da je u gradu poginulo oko 1.000 hrvatskih gardista. Što se tiče srpskih gubitaka, hrvatska strana navodi brojku od 6.000 do 8.000 dok srpska strana tvrdi da broj poginulih srpskih vojnika i oficira iznosi 1.800.
Hrvatski bojovnici su napuštali Vukovar tri dana od 16. do 18. novembra. Nakon ulaska u grad JNA je svim stanovnicima dala dve moguænosti: ili odlazak u Hrvatsku ili odlazak u Srbiju (sam Arkan je na gornjespomenutom dokumentarnom filmu tvrdio da su njegovi „tigrovi“ predali 2.000 Vukovarčana JNA). Bilo je mnogo slučajeva deljenja porodica po etničkoj liniji po pitanju odabira prve ili druge ponuđene alternative. Sve u svemu, epilog „Vukovarske operacije“ je bio taj da je iz grada evakuisano oko 12.000 stanovnika i uhapšeno oko 600 hrvatsko-ustaških zengi.
Na kraju se mora napomenuti da je jedan od glavnih razloga za „Vukovarsku operaciju“ iz 1991. g. bio i ideološke prirode obzirom da je za tadašnju partizanštinu na vlasti u Beogradu (SPS−JUL) grad Vukovar bio simbol Komunističke partije Jugoslavije – grad u kome je partija pod tim imenom faktički i osnovana (tj. preimenovana dotadašnja SRPJ(k)) na njenom Drugom kongresu održanom od 20. do 25. juna 1920. g. kada je donet i novi (boljševički) program partije. Prema tom programu, jugokomunisti se bore za stvaranje sovjetske republike, do koje se dolazi „pomoæu diktature proletarijata u obliku sovjetske vlasti“ po primeru boljševika u Rusiji. Naravno, činjenicu da je grad bio pod opsadom od strane JNA koja je i dalje koristila boljševička obeležja, ustašoidna vlast u Zagrebu je umela da maksimalno iskoristi u propagandne svrhe na Zapadu i na kraju predstavi (a Zapadu nije bilo mnogo teško da to olako prihvati) čitav rat na prostoru Brozove Velike Hrvatske kao borbu zapadne demokratije protiv istočnog boljševizma (i četništva „crvenog vojvode“
.
